16 oktober - Het is koud in Kauma

Op weg naar Kauma (3623m) lopen we weer in de snikhitte. Jungle, jungle en nog eens jungle. Een en al varens en baardmossen. Zweten echt niet normaal meer. Al om een uur of 10 wil de staf lunchen. Of eigenlijk: wij lunchen en zij ontbijten. Als je ziet welke bergen dal bhat zij verstouwen!

Na de break lopen we een steil pad omhoog van heel glibberige rotsblokken. Dan begint het te regenen en te hagelen (!). Vanmorgen was het notabene 25 graden en nu plotseling 8! We balen als een stekker. Rick en ik hebben echt een gloeiende hekel aan regen en onze stemming zakt beneden alle peil. Als je je regenjack aandoet begin je te zweten als een gek, maar als je hem uitdoet krijg je het koud.

Bij aankomst blijken we 1500 hoogtemeters te hebben overbrugd en mensen die niet gepowerpumpt hebben in de voorbereiding komen bedrogen uit. Gelukkig is er een hutje waar we kunnen schuilen in afwachting op de dragers. Ze zijn niet de snelsten en dat betekent lang wachten op je plunjebaal en tent. Brr. Waterkou is niet fijn. Nu zijn we lekker in de tent warm aan het worden. We voelen ons goed; Diamox is nog niet nodig. Het landschap is heideachtig, wat je ook wel in Dartmoor ziet. Alleen zit je hier iets hoger.

Ik hoop dat het weer de komende dagen opknapt want we hebben nog geen ruk gezien. Geen hoge besneeuwde bergtoppen in de verte, nix. Alleen maar mist en wolken. Wanneer begint die vakantie nu? De was is niet meer droog te krijgen (die sjouw ik al een paar dagen nat mee). Hoewel de paden en de natuur erg mooi zijn, wil ik ook graag in de verte kunnen kijken. Daar doen we het tenslotte voor.

Ook even een stukje van onze Weizenriegel gegeten, een blok noodrantsoen. Het ziet eruit als een blokje MDF. Moet zeggen: niet slecht. Beetje droog. Het spul zwelt op in je mond en maag en vult goed qua calorieen. En die hebben we nodig.

15 oktober - Naar het laatste dorp

Ik voel me niet lekker. Heb vannacht gespookt. Ik denk dat ik kou heb gevat (dat kan wel degelijk als je stilzit in de schaduw met een bezwete rug). De hele dag loop ik rond met krampen.

Gelukkig is het geen zware trip. Een uur of 4 lopen naar Tashigaon (ca 2173 m) over een niet zo steile route met veel trapjes. Die hebben ze hier genoeg en ik vraag me af wie er de moeite hebben genomen om al die rotsblokken op hun plaats te leggen. Dat moet een enorm karwei zijn geweest. Dat vraag ik me ook altijd af bij die prachtige mani muren die we tegenkomen. Langs deze route komen we een aantal hele oude exemplaren tegen.

Het is hier nog steeds snikheet. Wel voel je nu dat het 's middags afkoelt. Vanaf morgen zullen we dit echt gaan merken. Ik vind het best en zie uit naar het ruigere werk. Het is een mooi gelegen dorp, tegen de berg geplakt. Uiteraard moeten we helemaal naar boven klimmen voor de kampplek, onder luide welkomstkreten van talloze kindertjes. Opvallend is dat je hier niet direct "gimmiepen" of "gimmiesweet" hoort. Hier komen dus niet veel toeristen. Zie foto: aan woningdecoratie doen ze hier ook. Zoiets heb ik nog niet eerder gezien.

14 oktober - Maoisten bolwerk

Vanaf de kampplek kun je de bestemming van vandaag zien liggen. Op ongeveer gelijke hoogte, alleen ligt er een dal tussen. Dit betekent eerst afdalen tot 740 m en dan weer omhoog naar 1600. Het pad omlaag voert over een glibber junglepad, vervolgens over een hangbrug de Arun rivier over (niks even afkoelen, dan ben je meteen voor eeuwig afgekoeld) en weer omhoog. Het is een hete trip. Voor het eerst zien we blauwe luchten.

Nu zitten we in Sedua, een 'Maoistendorp'. Inderdaad wapperen hier vlaggen en de tax ontlopen we ook niet. Zo dragen we direct bij aan de oorlogskas van de Maoisten...

Het uitzicht is prachtig, toch is het wachten op de kale woestenij van de hoger gelegen gebieden.

Ondenkbaar dat we deze jungle over een paar dagen verlaten voor het sneeuwlandschap.

13 oktober - Beware of the leeches

Vroeg in de ochtend hoor ik het vanuit mijn bed weer storten van de regen. Maar...op moment van vertrek is het droog. Alleen zien we weinig van de omgeving vanwege de mist. Het is weer snikheet zweetweer. Langzaam stijgend bereiken we de lunchplek. Behoorlijk vroeg, want dan hebben de dragers honger (en het is dan rond 11.00 uur pas hun ontbijt). Op de kaart staat dat we in de leech area zijn. En ja hoor, je ziet ze zo vanaf de grond naar je wapperen met hun neusjes in de lucht. Wat enorm helpt is zout strooien rondom het 'picknickkleed'. Dan verschrompelen ze ter plekke.

We volgen een mooi pad door de jungle, je ziet de bergen opdoemen. Daar blijft het bij, vanwege de laaghangende bewolking. Uiteindelijk dalen we steil en glibberig af naar Num. Een fantastische camping municipal. Aan bekijks geen gebrek. Hier aan de popcorn en Oranjeboom (!) bier.

Ook kunnen we ons een beetje wassen. We zien eruit als de biggetjes in de talrijke varkenskotjes. Op de foto een schattige big die ik stiekem chapatti's met Stegeman worst (mag niet he) heb gevoerd.

12 oktober - Still raining

Gelukkig is het droog. De hele nacht heeft het doorgeregend. Een grote modderpoel. In het laatste straatje van Khandbari besluit ik om een paraplu te kopen. Hadden we niet nodig, dachten we en daarom liggen er vier thuis. paraplu heeft als groot voordeel dat je niet wordt verstikt in een rubberen hoesje. Tijdens de lunch blijft het droog. Maar in de middag wordt het weer slechter. Het landschap is zo afkomstig uit een natte Vietnam film. Sawa's en hier en daar huisjes met een varken in een huisje op palen of een koe. Sommige steile stukken zijn best pittig. Keien gliber de glibber steil omhoog. Alles wordt lastiger wanneer het hard regent. Dan kijk je alleen maar naar de grond.


Aankomend in het dorp hebben we een lodge kunnen regelen, aangezien er vanwege de regen niet te kamperen valt. Toch fijn, omdat we vanbinnen net zo nat zijn als vanbuiten. Ben benieuwd hoe dat straks op hoogte gaat. Het leek Costa Rica wel en we zijn niet echt jungle liefhebbers.

Op een gegeven moment zie ik op mijn hand een wurm zitten en het duurt even eer ik doorheb dat dat een bloedzuiger moet zijn. De eerste van de reis. Eraf gerukt voordat hij echt lekker aan de slag kon gaan. Maar het blijft wel even doorbloeden. Ik ben nu ik dit schrijf nog niet droog, maar kleren aanhouden is nu even de beste optie om droog te worden. Hopelijk wordt het morgen goed want het is nu net 'gorillas in the mist'. Met de nadruk op mist.

11 oktober - It's raining, it's raining

We rollen in Tumlingtar (ca. 450 m) het vliegtuigje uit en worden direct gegrepen door de hitte. Op het grasveld ligt een blauw geruit zeil in de brandende zon: 'lunchtime!' Her en der staan dragers, keukenstaf ons verwonderd aan te kijken. We kijken nog wat onwennig naar elkaar en maken kennis met de gidsen. Na de soep gaan we direct van start. De eerste etappe kunnen we vanmiddag al lopen. Voordeel hiervan is, dat we later op trek een dag over hebben.

Op naar Khandbari. Het is tropisch heet. Helaas met bijbehorend @*!##!!?##:-( weer. 's Middags begon het te regenen op een verschrikkelijke manier. We staan in het dorp op een plein dat een grote modderpoel is. Het is nu 21.05 uur en alles is al klef. Ik had er al rekening mee gehouden, want de aanloop is jungle en die is niet voor niets groen. Wel minder fotogeniek en je haalt minder je camera uit je tas. Hopelijk wordt het morgen beter.