27 oktober - Naar Panch Pokhari

Ik heb van 9 uur tot een uur of 12 vannacht alleen maar liggen rillen. Wat was het koud, ongeveer -25. De tent is compleet bevroren binnenin. Vooral de slaapzakken waar je met je hoofd ligt. De wereld - West Col base camp - ziet er heel wat vriendelijker uit dan gisteravond. Een stralend blauwe lucht. We zijn er klaar voor!
Als we starten, zien we een drager die ook allerlei viezigheid zit op te hoesten. Deze moet dus ook als de wiedeweerga omlaag! We vertrekken richting de afdaling van de West Col. We hebben vanaf deze richel een fantastisch uitzicht.

Het is een steile afdaling van een graad of 60. Het schiet echter niet zo op - Rick en ik zijn toevallig de laatsten van onze groep - en we staan met onze stijgijzers als spiderman te wachten in de bergwand. Ik heb ontzettend zere voeten. Ze zijn nog niet warmgelopen en ik heb ontzettende pijnscheuten. Mijn voeten hebben schade opgelopen van de sterke temperatuurswisselingen van de afgelopen dagen en dat wachten nu maakt het nog erger. (Later blijkt inderdaad dat ik last heb van 'frost nip'. Nu ik dit schrijf, 17 december, heb ik nog steeds stukjes teen die gevoelloos zijn). De afdaling is ongeveer 100 meter. Wel spectaculair, maar ik ben allang blij als ik beneden ben. Kan ik weer normaal op mijn voeten staan. Het liefst doe ik even mijn schoenen uit. Maar met gamaschen en stijgijzers is dat niet zomaar gedaan. Het landschap is sprookjesachtig.









Op een gegeven moment lopen we op de zieke drager in, die samen met een gids vooruit was gelopen, richting Paul. Dat ziet er niet goed uit, want de tijd begint te dringen. Overal liggen roze rochels in de sneeuw. Foute boel dus. Uiteindelijk hebben we contact met Paul via de walkie-talkie. We moeten voort maken, want over een half uur is de heli er. De zieke drager is dus de nacht levend doorgekomen. Nu onze drager nog.

Rick besluit de drager op zijn rug te nemen om zo snel mogelijk bij Paul te zijn. Dat lukt. Nadat we een half uur gewacht hebben, komt de reddingshelicopter de twee dragers halen. Hij is zo weer weg en wij stappen verder.

Het landschap is fabelachtig mooi. Prachtige sneeuw en oogverblindende uitzichten. Uiteindelijk zien we in de verte een kampplaats liggen. Er staan twee gele tentjes. Dichterbij gekomen blijken het een Duitser en een Pool te zijn met wat dragers en gids. Zij lopen een dag op ons voor. Ook ruikt het er naar kerosine. Dat verklaart waarom wij bij vertrek vanochtend thee met kerosinesmaak hadden. Zij hadden een lek en de sneeuw die onze kok had gesmolten, zat dus in de thee, melk en pap. Maar ik had zoveel dorst dat ik het braaf had opgedronken, alhoewel dat echt verschrikkelijk was. Ik boerde steeds kerosine op..... Op de foto Rick die een praatje maakt met de Duitser. Het ziet eruit als buurman en buurman! Op de achtergrond de Baruntse.